Hai veces en que as árbores soan a mar

                          

                               O vento bate implacable nas árbores e brota música, xorde o mar

Atópome perdida no monte
Soa,desde a egocentria humana,
cega de faculdades salientables.
Zoa o vento,ventarrada
E rodéame o mar

As árbores abanan
E atinxo a ouvir as ondanadas
O vento aloumiña,
con paixón de estreia,
as súas pólas, nas follas
E xuntas xorden música
Brota auga
Nasce o mar

O vento beixa e foxe
para ir bicar outra
no seu devengar de ser.
Penetrante mas efímero
Superficial contacto
Con emotivo resultante

Vexo monte
Oio mar

Sinto terra
Vibra a auga

Facada seca invisible
Parálise total de humidade

                

                                              É certo, hai veces en que as árbores soan a mar

14/01/18