Datos personales

viernes, 25 de enero de 2019

Re-conectar con la sabiduría femenina



                                         


                  Te invito a iniciar el viaje más importante de tu vida, hacia tu interior y desde tu esencia





Te propongo un viaje, es más, te propongo realizar un viaje titulado Sabiduría femenina…guauuu!y eso qué es?¿Seguro que yo tengo de eso?¿Cómo me conecto con ella?
Durante siglos y siglos infinidad de mujeres han autorregulado su capacidad de concepción y han gestionado su propia salud, así como la de su familia y de sus tribus en general.
Esa sabiduría e intuición han dejado su impronta en todas nosotras, en nuestro inconsciente. Sólo tenemos que emprender el viaje del despertar de la conciencia, del autoconocimiento y la gestión propia de la salud.
Últimamente he estado trabajando en una de las herramientas básicas que nos pueden ayudar a partir en este viaje, a conocernos y a empezar a recopilar datos sobre nosotras y nuestra ciclicidad: EL DIAGRAMA LUNAR.
Se trata de una libreta que contiene un diagrama que refleja  los días del mes o del ciclo lunar donde cada mujer puede anotar el día de su ciclo, su estado de ánimo, su temperatura basal…y cualquier otro dato relevante que le ayude a conocer sus ciclos.
Así, a lo largo de los meses se convertirá en una enciclopedia personal de consulta que te puede ayudar a conocer como influye cada fase de tu ciclo y de la Luna en ti, ya que están íntimamente relacionadas.
Las distintas fases del ciclo feminino (preovulación, ovulación, premenstruación y menstruación) tienen una relación directa con las fases lunares ( Creciente, Luna Llena, Decreciente, Luna Nueva) y, aunque en general afecten de un modo más o menos semejante, siempre puede existir alguna diferencia que puede ser muy útil descubrir.
También te acerco una aproximación al método sintotérmico y como tú misma, a base de observación y autoconocimiento puedes regular tu anti y concepción.
Si te interesa puedes contactar conmigo y comenzar tu viaje hacia la esencia de tu Ser.
aesenciadeser@gmail.com

29/05/18

Criar sin etiquetas

 

                          



La verdadera y válida crianza es aquella que nace en nuestro interior, todo lo demás es escuchable pero la respuesta está dentro de cada una.


Llevo tiempo queriendo escribir este texto, casi casi tanto como desde que soy madre.
Se oye mucho lo de no etiquetar a nada ni a nadie, pero parece que al llegar la crianza ¡toma! Todo son etiquetas! Que si bebé de carrito, que si madre que portea, que si baby led weaning, que si bebé de teta o de biberón,que si “hacemos colecho”, que si tribu….Buf!
La verdad es que el embarazo y la maternidad son una gran oportunidad tanto para crecer como para realizar una cura de humildad a lo grande!
Para crecer y para reencontrarnos con nuestra mamífera hibernante; para reaprender a escuchar la voz interior que despierta con más fuerza que nunca y se convierte en eco permanente; para dejar hacer a nuestra naturaleza, sin juicios y siendo sinceras con nosotras mismas.
Para mí esto es lo más importante! Hacer aquello que nazca dentro de cada una! Y sí, digo de cada una porque la maternidad, aún viviendola acompañada, es cosa de una; de una+un@, en todo caso, no de 2,ni de 20.
Las personas y grupos de apoyo son muy importantes, pero a veces están tan llenos de vivencias como de prejuicios porque al final se basan en unos principios con los que probablemente estés de acuerdo pero que puedes no mantener rígidos a lo largo de toda la crianza; la flexibilidad es también un derecho y una muy interesante enseñanza.
Yo he dado teta, he dormido con mis hijas, las he llevado colgadas durante meses (a veces a las dos a la vez),les he dado cachitos de mi comida en sus primeros contactos ; no me he saltado las pautas del pediatra porque ni he ido a verle, se han subido a mesas antes de andar, se la “han jugado” en maniobras imposibles y saltos “al vacío” ante la horrorizada y atemorizada vista de medio Vigo.
También he destetado; he usado silla de paseo, les he dado un helado de merendar o pollo frito, he gritado, he llorado, he aguantado el bocadillo mientras ellas juegan, he deseado tener una niñera, he puesto la tele para respirar un poco y un sinfín de cosas que más de una vez he dicho “ yo jamás….” Ahí tenemos la cura de humildad!
Todo esto porque así lo he sentido y lo siento, porque así crío tranquila, así soy yo como madre. Nadie más lo haría igual a mí ni yo igual a nadie!Esa es parte de la magia! Todas tenemos algo especial que ofrecer, algo inigualable.
Claro que es muy importante informarse y buscar apoyo, si se necesita o si se desea, pero siempre permaneciendo en nuestro centro, escuchándonos a nosotras mismas ante todo, escuchando otras opiniones, pero sabiendo que la respuesta está en nuestro interior; en nuestras células ya vive la información necesaria para todo, solo tenemos que conectar con ella.
De nada sirve intentar marcar todas las casillas de lo que una crianza de apego supone, porque hacer aquello con lo que no resonamos, aparte de ser una falta de sinceridad con nosotras mismas ( y nuestr@s hij@s), nos hace perder la oportunidad de vivir según nuestro instinto y a la larga resulta inviable hacer algo que no sintamos desde dentro.
Está muy bien buscar soluciones cuando nos encontramos perdidas ( y en la maternidad hay muchas pérdidas temporales 😸) pero ahora más que nunca “la solución, la respuesta, la salida es hacia dentro” todo está dentro de ti.
Solo necesitas creerte!💜
14/05/18

Pendurada en pensamentos

                        

                                         Hai persoas que inspiran e todo aquilo que crean e as rodea inspira aínda mais.                                                                       Gracias Noa!


Pendida aínda no ar, reflexiono
concéntrome, medito
Respiro profundo e collo alento
Encho de ar renovado
os meus esgotados pulmóns
Prepárome, a conciencia e a consciencia
para darmos o salto!
Ti e mais eu, irmá
Vamos trocalo todo
Vamos darlle un novo rumo
Xuntas, unidas da man
Sabéndonos poderosas
Sabéndonos merecedoras
Sabéndonos vencedoras
Ti e mais eu, irmás
Ti e mais eu, TODAS.

Arte de SUENAON, creativa sen límites!

19/03/18


Ser muller, emociona!

    

                      


                              Hoxe foi un día de celebración conxunta e reivindicación violeta.                                                                              É certo! Se paramos todas, paramos todo!




Hoxe emocioneime.
Emocioneime e até dábame vergoña cada bágoa.
E despois pregunteime.. e por que non? Que pode haber mais fermoso que atoparnos cara a cara, cona a cona , con milleiros de mulleres, de todo tipo, compartindo un sorriso de satisfacción por vernos e sabernos poderosas e unidas; celebrando xuntas o espertar feminino con quen nos quixo acompañar?
E alí me vin eu, coa miña filla maior no colo, fitando a súa pequena cariña e desexando un futuro mellor real para elas, para todas!
Foi un bonito encontro; moi emotivo, mas moi reivindicativo tamén porque realmente estamos FARTAS!moito! de agachar a cabeza e falar baixiño para non incomodar; de pedir perdón por existir e seguir servindo sen recibir nada a cambio; de manter adormecido o noso poder creador; de este sistema que nos oprime a tod@s, tamén emocionalmente ; de vivir durante tantos anos trás o biombo da compracencia, do pecado orixinal e da servidume incondicional, porque é certo, SE PARAMOS TODAS, PARAMOS TODO!
Botei en falta maior mención aos dereitos da muller como nai , á necesidade da mellora das condicións laborais para unha conciliación real, unha baixa por maternidade realista e algún “invento” que impida que mais nais teñamos que vernos forzadas a separarnos d@s nos@s bebés aos 4 meses para gañarnos a vida. Até dentro desta realidade, o noso dereito a criar, segue a ser unha causa esquecida. Tamén é verdade que até que a vives de perto pode non terse moi en conta.
Faltaron moitas, é verdade, mais das que desexaría. Ben porque non puideron, ben por plans mais “entretidos”, ben porque xa non poden acompañarnos, nen facer nada.
Marchei de alí coa firme convicción de que isto vai a mellor e de que traballando xuntas, conseguirémolo!
Porque alén de estereotipos baleiros e fluctuantes e de “competitividades” inventadas para dividir, as mulleres formamos unha rede vermella de poder ancestral e sabiduría de poder incalculable, só fai falla que todas nos decatemos!💪🏾

Arte de PNITAS       https://www.pnitas.es/

P.NITAS* FEMINISMO – TIENDA FEMINISTA


04/03/18

jueves, 24 de enero de 2019

Expectativa VS Realidade






                  No amor e na vida as expectativas só son envoltorios temporais que a realidade arrinca                                                  para deixar ver a pureza do ser humano.


Moitas veces oín iso da parella, home ou muller , ideal..
Si, si, busca durante a túa vida e non “te conformes” con calquera, porque aí fóra hai unha persoa IDEAL e PERFECTA  para ti!
A verdade é que entra dentro do nivel de esixencia que hoxe en día padecemos os seres humanos en xeral.Dentro desta sociedade competitiva, temos que ser @s mais intelixentes, guap@s, en forma,simpatic@s, avispad@s,estar á última e un longo etc..
E a persoa con quen vaiamos compartir a vida ten que cumprir TODOS os requisitos e se non, SIGA BUSCANDO!
Cando realmente namoramos dunha persoa sen ningún tipo de interese alén, namoramos de todo o ser, na súa totalidade máis completa, do pack enteiro , que case sempre é como os envelopes sorpresa das festas. E tod@s temos virtudes e outras características “menos virtuosas” para algo, tanto para nós mesm@s, como para ese binomio que se forma.
É curioso ver como ao longo dos anos en común esvaece esa expectativa irrealista de procurar a perfección n@ compañeir@, ou de tentar trocal@ segundo o noso gusto e conveniencia.
Convivindo aprendes , ou eu ao menos, estou aprendendo a deixar ser, aceitando a realidade e, se me chirría demasiado, procurando solución, sen impoñer,obrigar nen idealizar.Creio que isto tamén fixo que me quera mais a min mesma; aprendín a amarme desde a compaixón, en cada intre.
A realidade é a que é; e moitas veces o problema reside nas expectativas que alberga a nosa mente sobre o entorno e sobre a vida en xeral.  Sentindo mais como debería de ser, que como está sendo.
Penso que gran chave da felicidade reside niso, mas aínda estou investigando….🔍🔍


10/02/18

Hai veces en que as árbores soan a mar




                          





                               O vento bate implacable nas árbores e brota música, xorde o mar



Atópome perdida no monte
Soa,desde a egocentria humana,
cega de faculdades salientables.
Zoa o vento,ventarrada
E rodéame o mar
As árbores abanan
E atinxo a ouvir as ondanadas
O vento aloumiña,
con paixón de estreia,
as súas pólas, nas follas
E xuntas xorden música
Brota auga
Nasce o mar
O vento beixa e foxe
para ir bicar outra
no seu devengar de ser.
Penetrante mas efímero
Superficial contacto
Con emotivo resultante
Vexo monte
Oio mar
Sinto terra
Vibra a auga
Facada seca invisible
Parálise total de humidade
                
                                              É certo, hai veces en que as árbores soan a mar

14/01/18




Cabodano inconsciente










O noso inconsciente non entende de tempo, é atemporal e cíclico á vez; lembra e ven rememorar datas en que sucesos potentes trocaron as nosas vidas.



Fai uns anos por estas datas renacín e afírmo que foi,case literalmente, mesmo así.
Naquel mes de Decembro aconteceran moitas cousas dolorosas para min e non foi até moito tempo despois que me decatei de todo o positivo que me trouxeron aqueles duros acontecementos.
Vinme forzada a rachar cunha situación prexudicial e cun ambiente bastante tóxico,perigoso e negativo.Precisei axuda,si , a melhor que puiden ter e estarei eternamente agradecida.Sabédelo!💜
Foi o início do meu espertar, da toma de consciencia e de recuperar a ilusión por unha vida cheia de cousas interesantes e maravillosas.
Sentíame rara estes días; tornaba habitarme un pesar desconcertante que abranguía a miña mente e sentimentos.Igual que ao inicio do mes, un malestar melancólico inundábame e caín  na conta de que o meu inconsciente estaba a rememorar estas datas. Como un cabodano mais, segue marcado aquel feito tan brutal e impactante que todo o virou.
E fica grabado, como cando un ser querido desaparece e ao achegarse esas datas éntranos a tristura…
Atopo increíble esa memoria oculta,sensitiva, cíclica,sutil e o impactante poder que os acontecementos poden ter sobre nós e o noso estado de ánimo até incluso moitos anos despois.
En Biodescodificación coñécese como o “Síndrome do aniversario” e refírese a aquilo que sentimos ano tras ano cando se aproxima algunha data sinalada para nós, como a marcha dalgún ser querido no exemplo mais común mas vai alén diso.
Gostei de ser consciente!atopar respostas sempre me acalma.
Aínda así, tamén sigo  lembrando a certas persoas que ficaron no camiño e para as que ,quizais, as probas que esta vida estalles a poñer sexan  demasiado difíciles de entender, incluso tanto tempo despois.
Apertas para tod@s e Bon Ano!


Imaxe superior de Antonio Fernández Casado.     “Transmission of light”